Geduld
In de kring bespraken we wat geduld is, en hoe je het kan inzetten. Een van de kinderen benoemde dat ze wel eens erg ongeduldig kan zijn. Ik vroeg wat haar op zo’n moment kan helpen. Ze vertelde dat ze dan naar een plek in zichzelf gaat waar ze iets vindt dat voor haar het tegenovergestelde is: kalmte, en een gevoel ‘dat het goed is’. We bespraken dat ongeduld soms voort kan komen uit een gevoel van onmacht en frustratie; dus juist een gevoel dat er iets mis is.
We gingen het verschil tussen ongeduld en kalmte meteen ervaren. We liepen eerst door de ruimte op een haastig muziekje (‘Opzij’, van Herman van Veen), en speelden dat we over straat liepen en haast hadden. Wat merkten de kinderen? Een heleboel: kaken op elkaar, strak gezicht en lichaam, adem kort en hoog, hart ging sneller kloppen. Hoe zagen ze de mensen die ze onderweg tegenkwamen? Die moesten vooral zo snel mogelijk uit de weg!
Daarna zetten we een relaxt en luchtig muziekje op en deden we alsof we over straat liepen en alle tijd hadden (we waren wat eerder van huis vertrokken, bijvoorbeeld met een marge van 5 minuten). Wat merkten de kinderen op? Relaxte lichaamshouding, rustig om zich heen kijken, interesse in mensen, praatje maken, elkaar aankijken, en… zelfs complimentjes geven 🙂
Vervolgens deden we De Tenenklim: zonder de voet op te tillen, de tenen krommen en strekken en de voet over de mat ‘meeslepen’, en zo kom je steeds héle kleine beetjes vooruit. Met al die kleine stukjes bij elkaar kwamen we uiteindelijk toch aan de andere kant van de mat uit.
Daarna een serie actieve yogahoudingen. We deden houdingen die we al vaker gedaan hebben, maar dan langzaam; met heel veel geduld en aandacht. Bijvoorbeeld Krijger II: de houding wint enorm aan kracht en stabiliteit als je het op deze manier opbouwt. Niet alleen in hoe het eruitziet, maar ook in hoe het voelt.
Een oefening die de kinderen bijzonder fijn vonden, en die ze graag meteen wilden herhalen, was de Bloem die uitkomt. We begonnen met de Kindhouding, dat was het bloembolletje onder de grond. Heel langzaam gingen we ontkiemen, en groeien; we kwamen met het bovenlichaam omhoog, in de Heldenzit. De handen kwamen eerst bij elkaar voor het hart, en dan omhoog. Alles in slow motion. Een stuk boven het hoofd aangekomen, de armen aan weerszijden omlaag; de bloem komt uit en laat zich zien. We vroegen aan het einde van de oefening welke bloem de kinderen waren. Dat konden ze vertellen, in geuren en kleuren! De tweede ronde waren ze weer een andere bloem. Zo hadden we bijvoorbeeld een witte margriet, paarse krokussen, een roze lotusbloem, en een zonnebloem. Allemaal even stralend. We merkten het zelf ook: de oefening dóet iets met je, probeer het maar eens 🙂
Een echte geduld-oefening volgde: een minuut lang stilzitten, en alleen maar kijken naar de klok. Dat deden we ook twee keer. Wat opviel was een zeer uiteenlopende tijdsbeleving. Voor de een leek er geen eínde aan te komen, voor de ander leek het maar 15 seconden.
We sloten de les af met een visualisatie. De kinderen lagen in de woestijn bij een kampvuur, en vonden daar een magische mantel waarmee ze konden vliegen. Geduldig en met verwondering keken ze naar het gevarieerde landschap dat onder ze voorbij trok. Gevolgd door een zachte landing, terug op het warme zand. Het was mooi om na de oefening van de kinderen te horen wat ze gezien hadden.